എന്തേ തല്ലിപ്പൊട്ടിച്ചൂ
നിന്‍ കുപ്പിവളകള്‍
എന്തിനായ്‌ തച്ചുടച്ചൂ
നീ അവയൊക്കെയും…
പിറന്നാള്‍ സമ്മാനമായ്‌
ഞാനണിയിച്ച വളകള്‍
ഇന്നെന്തിനായ്‌ പൊട്ടിച്ചു നീ
പൊട്ടിപ്പെണ്ണേ…
എന്നെയും നിന്നെയും നമ്മളെന്ന
ഒറ്റക്കമ്പി നാദത്തില്‍
ലയിപ്പിച്ച സ്വപ്‌നങ്ങള്‍
ഇത്രവേഗം ഉടച്ചു കളഞ്ഞതെന്തിനേ...
നിസ്സാരമൊരു ചൊടിയോടെ
എന്തിനെറിഞ്ഞൂ നിന്‍ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍
എന്നെയെവിടെ കളഞ്ഞൂ നീ...?
നിന്‍ ഹൃദയത്തില്‍ നിന്നെന്നെ
എങ്ങു കളഞ്ഞു കൂട്ടുകാരീ...?
ശൂന്യമായ നിന്‍ കൈത്തണ്ടകളില്‍
നിസ്സംഗമായൊരു മനസ്സല്ല
കാണുവതു ഞാന്‍ ...
ഇനി അണിയിക്കുവാന്‍ സ്വപ്നങ്ങളില്ല,
ഇനി പെയ്യുവാന്‍ കാര്‍മേഘങ്ങള്‍ വരില്ല ...
കൂടിച്ചേരാനാകാതെ തേങ്ങുമീ
വളപ്പൊട്ടുകള്‍ തന്‍ ദുഃഖം
കാണ്മതില്ലേ പ്രിയ തോഴീ ...
കിനാവുകള്‍ക്ക് കൂട്ടായ് ,
ചിതറിയ വളപ്പൊട്ടുകള്‍ക്കിടയില്‍
ചില ചുവപ്പു തുള്ളികളായ് ഞാനും...
