ഉടഞ്ഞ ചില്ലുപാത്രം

ചങ്ങാതി നന്നായാല്‍
കണ്ണാടി വേണ്ടെന്നോതി
എന്റെ കണ്ണാടി തല്ലി -
പ്പൊട്ടിച്ചവളെന്‍ നെഞ്ചില-
തിന്‍ വലിയൊരു കഷ്ണം
കുത്തിയിറക്കവേ എന്‍
ഹൃദയമാ ചില്ലില്‍ പ്രതി -
രൂപം കണ്ടു ചിരി തൂകി...

പലതുമോര്‍ത്തവന്‍
മിടിക്കാന്‍ മറന്നു‌ ...
നാഡീ ഞരമ്പുകള്‍ കെട്ടു -
പിണയുന്ന ഓര്‍മ്മയുടെ
തീരത്തെവിടെയോ
പിറക്കാതെ പോയ
ശിശുക്കള്‍ തേങ്ങിക്കരയുന്നു ...

ഈ നെഞ്ചില്‍ തല
ചായ്ച്ചു നീ ചൊല്ലിയ
വാക്കുകള്‍ കേട്ടതെല്ലാം
കാതുകളല്ലതു ഞാനാണ് ...

"ഈ നിലാവത്തൊരിത്തിരി
നടക്കാമീ പഞ്ചാര മണലി-
ലൊരിത്തിരി നേരമിരിക്കാം
ഹൃദയങ്ങളെ സ്വപ്ന -
കംബളങ്ങള്‍ നെയ്തു മൂടാം ... "
'എന്റെ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ നീ
വില്പനയ്ക്കു വച്ചുവെന്നറിയാന്‍
ഏറെ വൈകിയോ ഞാന്‍ ?'

പിന്നെന്നു നീ കണ്ടു
പുത്തന്‍ കൂട്ടുകാരെ ?
അന്നു‌ നീയളന്നതേതു
മാപിനിയാലെന്‍ നെഞ്ചകം?
ചതിയുടെ ആഴമറിയാ -
പ്പൊയ്കയില്‍ നീ നീന്തി -
ത്തുടിച്ചപ്പോഴെല്ലാം കരയില്‍
നിനക്കായ് പ്രാര്‍ഥനാ
നിരതമായിരുന്നു ഞാന്‍ .

അന്നൊന്നും കണ്ടിരുന്നില്ല
ഞാനെന്നെ, നീയിന്നാ -
ചില്ലിലെന്നെ കാട്ടും വരെ .
നന്ദി പ്രിയേ നന്ദി ....