സൂര്യന്റെ തേങ്ങല്‍

സൂര്യനായി കഴിയുമ്പോഴും കുളിരിനെ
സ്നേഹിച്ചു ഞാന്‍
താപം താങ്ങാനാകാതെ
ഹിമഗിരികളൊക്കെയും ഉരുകിയൊലിക്കുമ്പോഴും
തണുപ്പിനെ പുണരുവാന്‍ മോഹിച്ചു ഞാന്‍ .

പ്രഭാത കിരണങ്ങളെക്കാളേറെ
പ്രദോഷ കിരണങ്ങളെ സ്നേഹിച്ചു
ആസന്നമായ തണുപ്പിനെ ഉള്‍ക്കൊള്ളാന്‍
ഉള്ളം തുടി കൊണ്ടു ...
അവസാന തിളക്കത്തിലും
അതറിഞ്ഞു അരുണനൊന്നു തേങ്ങിയോ ?
മേഘക്കീറില്‍ മുഖമൊളിപ്പിച്ചോ ?

തണുത്തുറഞ്ഞ പാതിരാവില്‍
കേള്‍ക്കുന്നു ഞാനാ മെതിയടിയൊച്ച
അടുത്തടുത്തു എത്തുന്ന താളം ശ്രവിക്കവേ
ഓര്‍ക്കുന്നു ഞാന്‍ ...
ഇതെനിക്കേറെ പരിചിതമാണല്ലോ …
എന്നും ഏതു തിരക്കിലും ഞാനിത് കേട്ടിരുന്നുവല്ലോ …

അമ്മയുടെ മടിത്തട്ടിലെന്ന പോല്‍
ശാന്തമായി കിടക്കുമ്പോള്‍
ആ ശബ്ദം അകന്നകന്നു പോകുന്നതും കേള്‍ക്കുന്നു.
അടുത്ത പ്രഭാതത്തില്‍
തണുപ്പിന്‍ കാഠിന്യം കൂടിയപ്പോള്‍ , ആദ്യമായി
ചൂടിനായി കൊതിച്ചു ഞാന്‍ …. പക്ഷേ..........