സ്വപ്നമാല

നക്ഷത്രങ്ങളെ മുത്തുകളാക്കി
സ്വപ്നച്ചരടില്‍ കോര്‍ത്തെടുത്ത്‌
പൊന്‍ പതക്കമായി പൂന്തിങ്കളും
ചേര്‍ന്നൊരെന്‍ സ്വപ്ന മാല ,
പ്രിയേ നിനക്കു ചാര്‍ത്തുവാനും ,
തിളക്കമാര്‍ന്ന നിന്‍പുഞ്ചിരി
കാണുവാനും കൊതിച്ചു പോയീ …..

മറന്നുവല്ലോ ഞാനതിന്‍
അറ്റം കെട്ടുവാന്‍ ഒടുവിലെന്‍
കൈയില്‍ ശേഷിച്ചത് വെറും …
വെറും നാരു മാത്രം …
ചിതറിയകന്ന മുത്തുകള്‍ പ്രതിഫലിപ്പിച്ച
ജീവന്റെ ജീവനാം നിന്‍ രൂപം
അടുത്തെങ്കിലും അകലെയെന്നോര്‍മ്മിച്ചു …

സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ സ്ഫടികങ്ങളായി
യാഥാര്‍ത്ധ്യങ്ങളെ ഏറ്റു വാങ്ങിയപ്പോള്‍
സ്വപ്ന മാല വെറും സ്വപ്നമായി തീരുന്നതു
നീറിപ്പിടയുന്ന വേദനയോടെ കണ്ടു നിന്നു
ഇനിയെന്തു നല്കുമെന്‍ പ്രാണനെന്നോര്‍ത്തു
ഉള്ളകം നുറുങ്ങി പൊടിയുന്നുവല്ലോ …

ജീവിതാഭിലാഷമായിരുന്ന
സ്വപ്നമാല കൈ വിട്ടതും ,
മുത്തുകളൊക്കെ ആകാശ നീലിമയില്‍
നിരന്നതും ഈ നൂലിഴ മാത്രമിന്നു
ബാക്കിയെന്നതും എങ്ങനെയറിയിക്കുമെന്‍ പ്രാണനെ …